“Je zet niet zomaar een streep door je hele bestaan. Er is moed en doorzettingsvermogen voor nodig om een sekte te verlaten, maar nog meer om erin te blijven.”
Tijdens COVID zijn veel personen ‘wakker’ geworden. De sociale druk werd minder, wat ruimte gaf voor het ontwikkelen van een eigen mening. Als het religieuze infuus van de Jehovah’s Getuigen niet meer dagelijks je aderen vult, dan ebt de collectieve gedachtegang weg en kijk je kritischer naar je omgeving. Snel daarna is het alsof je naar een film kijkt die je als kind zo prachtig vond. Waar eerst op een realistische manier ruimteschepen door de lucht vlogen, zie je nu dat het miniaturen zijn. Op het moment dat je ook de draden in de lucht ziet hangen, kom je erachter dat je al je hele leven in een poppenkast leeft.
Als buitenstaander lijkt de vervolgstap zo logisch. Dan ga je toch weg? Waarom zou je in een religie blijven waarin ouders een kind een bloedtransfusie ontzeggen? Hoe kan je in hemelsnaam in een religie blijven die de ‘twee-getuigen-regel’ hanteert, waarbij slachtoffers van seksueel misbruik alleen maar serieus genomen worden als er minimaal twee getuigen bevestigen dat het misbruik heeft plaatsgevonden. Draait je maag niet om als je de zoveelste lezing aanhoort waarin de LGBTQ-gemeenschap als een door Jehovah geneesbare ziekte wordt omschreven?
De realiteit is een stuk complexer. Het is zelfs heel goed te verklaren dat volwassen mensen ervoor kiezen om te blijven. Weggaan betekent namelijk ook afscheid nemen van je familie en je vrienden. De Jehovah’s Getuigen komen de laatste tijd geregeld voor in het nieuws vanwege ‘shunning’, wat staat voor het sociaal doodverklaren van personen die de religie verlaten. Er zijn voorbeelden genoeg waarin hele gezinnen ontwricht zijn. Tel daarbij op dat niet alleen je gezin, maar je volledige wereld is opgebouwd binnen die religie, dan denk je wel twee keer na voordat je die geïndoctrineerde handdoek in de ring gooit.
Het is een daad van liefde om te blijven. Te wachten tot ook de rest van het gezin er klaar voor is. Dat je daarvoor elke dag moet liegen en dat je eigenwaarde als een slechtplakkende post-it van je spiegelbeeld valt, dat moet je dan maar slikken. En dan maar hopen dat het lukt om het vol te houden, terwijl je op bijeenkomsten luidkeels met de liederen meezingt en je met je schijnheilige bek zelfs je mooiste gebed ooit uitspreekt op het podium. Tijdens het prediken probeer je vooral niemand te bekeren, dus je doet soms net alsof je op de deurbel drukt en probeert niet op te vallen als je een zo slecht mogelijk verhaal uitbraakt tegen een huisbewoner die wel opendoet.
In groepen voor ex-Jehovah’s Getuigen horen we helaas maar zelden dat deze aanpak werkt. Soms zijn het zelfs ouderlingen, vooraanstaande mannen in de gemeente, die het pas na jaren opgeven om vervolgens alsnog alles kwijt te raken. De schaamte is groot en de pijn is onmenselijk. We likken elkaars wonden en bij elke introductie herhalen we dezelfde woorden: Je bent niet alleen.
Ik ben geboren als een Jehovah’s Getuige. Op mijn dertigste verliet ik de religie en raakte alles kwijt. Familie, vrienden en een groot deel van mijn eigen identiteit. Op 7 oktober 2022 kwam mijn autobiografie uit: De regen kwam van binnen.
“Je zet niet zomaar een streep door je hele bestaan. Er is moed en doorzettingsvermogen voor nodig om een sekte te verlaten, maar nog meer om erin te blijven.”
Tijdens COVID zijn veel personen ‘wakker’ geworden. De sociale druk werd minder, wat ruimte gaf voor het ontwikkelen van een eigen mening. Als het religieuze infuus van de Jehovah’s Getuigen niet meer dagelijks je aderen vult, dan ebt de collectieve gedachtegang weg en kijk je kritischer naar je omgeving. Snel daarna is het alsof je naar een film kijkt die je als kind zo prachtig vond. Waar eerst op een realistische manier ruimteschepen door de lucht vlogen, zie je nu dat het miniaturen zijn. Op het moment dat je ook de draden in de lucht ziet hangen, kom je erachter dat je al je hele leven in een poppenkast leeft.
Als buitenstaander lijkt de vervolgstap zo logisch. Dan ga je toch weg? Waarom zou je in een religie blijven waarin ouders een kind een bloedtransfusie ontzeggen? Hoe kan je in hemelsnaam in een religie blijven die de ‘twee-getuigen-regel’ hanteert, waarbij slachtoffers van seksueel misbruik alleen maar serieus genomen worden als er minimaal twee getuigen bevestigen dat het misbruik heeft plaatsgevonden. Draait je maag niet om als je de zoveelste lezing aanhoort waarin de LGBTQ-gemeenschap als een door Jehovah geneesbare ziekte wordt omschreven?
De realiteit is een stuk complexer. Het is zelfs heel goed te verklaren dat volwassen mensen ervoor kiezen om te blijven. Weggaan betekent namelijk ook afscheid nemen van je familie en je vrienden. De Jehovah’s Getuigen komen de laatste tijd geregeld voor in het nieuws vanwege ‘shunning’, wat staat voor het sociaal doodverklaren van personen die de religie verlaten. Er zijn voorbeelden genoeg waarin hele gezinnen ontwricht zijn. Tel daarbij op dat niet alleen je gezin, maar je volledige wereld is opgebouwd binnen die religie, dan denk je wel twee keer na voordat je die geïndoctrineerde handdoek in de ring gooit.
Het is een daad van liefde om te blijven. Te wachten tot ook de rest van het gezin er klaar voor is. Dat je daarvoor elke dag moet liegen en dat je eigenwaarde als een slechtplakkende post-it van je spiegelbeeld valt, dat moet je dan maar slikken. En dan maar hopen dat het lukt om het vol te houden, terwijl je op bijeenkomsten luidkeels met de liederen meezingt en je met je schijnheilige bek zelfs je mooiste gebed ooit uitspreekt op het podium. Tijdens het prediken probeer je vooral niemand te bekeren, dus je doet soms net alsof je op de deurbel drukt en probeert niet op te vallen als je een zo slecht mogelijk verhaal uitbraakt tegen een huisbewoner die wel opendoet.
In groepen voor ex-Jehovah’s Getuigen horen we helaas maar zelden dat deze aanpak werkt. Soms zijn het zelfs ouderlingen, vooraanstaande mannen in de gemeente, die het pas na jaren opgeven om vervolgens alsnog alles kwijt te raken. De schaamte is groot en de pijn is onmenselijk. We likken elkaars wonden en bij elke introductie herhalen we dezelfde woorden: Je bent niet alleen.
Ik ben geboren als een Jehovah’s Getuige. Op mijn dertigste verliet ik de religie en raakte alles kwijt. Familie, vrienden en een groot deel van mijn eigen identiteit. Op 7 oktober 2022 kwam mijn autobiografie uit: De regen kwam van binnen.
