Ik heb wat uren langs die deuren gelopen, met die Wachttoren en de Ontwaakt in mijn hand. Nietsvermoedende huisbewoners verrassen met een verhaal dat toen nog zo mooi leek. En altijd vroeg ik me af, waarom gaat die deur zo snel dicht? Ik ben toch levens aan het redden hier?
Neem nou het verhaal van Noach, als dat niet het ultieme voorbeeld is van dat Jehovah acht rechtvaardige mensen (en een shitload aan dieren) heeft weten te redden, dan weet ik het ook niet meer.
Gisteren ontving ik een prachtige reactie op mijn autobiografie, met een bedankje erbij dat ik dit boek heb geschreven. Superlief. Daarbij zat ook de goedbedoelde boodschap dat God toch echt heel belangrijk was en dat wij voor redding naar Hem moeten uitkijken. Het contrast met mijn vroegere ik werd ineens heel zichtbaar.
Ooit was ik ook zo, vol trots greep ik kansen aan om te vertellen over de bijbel. Nu is het een sprookjesboek, voor mij dan. De verhalen van vroeger zijn nachtmerries geworden. Het redden van die acht mensen kan ik niet meer loskoppelen van het massaal verdrinken van de rest van de mensheid. Met enige schaamte kijk ik terug op mijn vroegere naïviteit. Ik wist 100% zeker dat ik de enige waarheid had en voelde de urgentie om dat ook te verkondigen.
Nu vind ik het ongepast. Het staat je vrij om te geloven, maar je hoeft jouw geloof niet op te dringen. Uitspraken als “God is goed” zouden wat mij betreft vervangen mogen worden door “Ik geloof dat God goed is”, dat klinkt minder alsof jouw mening superieur is aan die van de ander.
Probeer het ook eens van die andere kant te zien? Dat evolutionisten met het boek van Darwin langs de deuren gaan. Of dat ik je vertel over de ark van Kermit, een ontzagwekkend verhaal over genocide door een onzichtbare ‘sky-daddy’, een almachtige Muppet die alle dictators en massamoordenaars ‘naar Zijn beeld’ heeft geschapen. Volg Hem nu of sterf!
Ik ben geboren als een Jehovah’s Getuige. Op mijn dertigste verliet ik de religie en raakte alles kwijt. Familie, vrienden en een groot deel van mijn eigen identiteit. Op 7 oktober 2022 kwam mijn autobiografie uit: De regen kwam van binnen.
Ik heb wat uren langs die deuren gelopen, met die Wachttoren en de Ontwaakt in mijn hand. Nietsvermoedende huisbewoners verrassen met een verhaal dat toen nog zo mooi leek. En altijd vroeg ik me af, waarom gaat die deur zo snel dicht? Ik ben toch levens aan het redden hier?
Neem nou het verhaal van Noach, als dat niet het ultieme voorbeeld is van dat Jehovah acht rechtvaardige mensen (en een shitload aan dieren) heeft weten te redden, dan weet ik het ook niet meer.
Gisteren ontving ik een prachtige reactie op mijn autobiografie, met een bedankje erbij dat ik dit boek heb geschreven. Superlief. Daarbij zat ook de goedbedoelde boodschap dat God toch echt heel belangrijk was en dat wij voor redding naar Hem moeten uitkijken. Het contrast met mijn vroegere ik werd ineens heel zichtbaar.
Ooit was ik ook zo, vol trots greep ik kansen aan om te vertellen over de bijbel. Nu is het een sprookjesboek, voor mij dan. De verhalen van vroeger zijn nachtmerries geworden. Het redden van die acht mensen kan ik niet meer loskoppelen van het massaal verdrinken van de rest van de mensheid. Met enige schaamte kijk ik terug op mijn vroegere naïviteit. Ik wist 100% zeker dat ik de enige waarheid had en voelde de urgentie om dat ook te verkondigen.
Nu vind ik het ongepast. Het staat je vrij om te geloven, maar je hoeft jouw geloof niet op te dringen. Uitspraken als “God is goed” zouden wat mij betreft vervangen mogen worden door “Ik geloof dat God goed is”, dat klinkt minder alsof jouw mening superieur is aan die van de ander.
Probeer het ook eens van die andere kant te zien? Dat evolutionisten met het boek van Darwin langs de deuren gaan. Of dat ik je vertel over de ark van Kermit, een ontzagwekkend verhaal over genocide door een onzichtbare ‘sky-daddy’, een almachtige Muppet die alle dictators en massamoordenaars ‘naar Zijn beeld’ heeft geschapen. Volg Hem nu of sterf!
Ik ben geboren als een Jehovah’s Getuige. Op mijn dertigste verliet ik de religie en raakte alles kwijt. Familie, vrienden en een groot deel van mijn eigen identiteit. Op 7 oktober 2022 kwam mijn autobiografie uit: De regen kwam van binnen.
