Sinds een jaar zit ik in verschillende Facebook- en Redditgroepen. Plekken waar ex-Jehovah’s Getuigen elkaar opzoeken om hun verhaal te doen, de overeenkomsten uit hun jeugd te vergelijken en om elkaars wonden te likken. Ze zoeken naar een verklaring en een manier om een hoofdstuk uit hun verleden af te sluiten. De meesten zijn hun familie kwijt. Ouders die hun kinderen niet meer mogen zien, of andersom. Broers of zussen wiens band ineens versnipperde, alsof het niets was. Vrienden die je spontaan negeerden. Sociaal doodverklaard.
Omdat ik druk bezig was om mijn eigen verhaal op papier te krijgen, wilde ik een aantal van hen spreken. Niet alleen via chat, maar ook met video erbij, of in het echt. Voordat ik daaraan begon, zag ik mezelf als een gewone schrijver met een mooi verhaal. Heel toevallig had ik iets meegemaakt dat de moeite was om over te schrijven. Toen ik tijdens die gesprekken elke keer opnieuw tranen moest wegpinken, begon ik het grotere doel te zien. Het is niet alleen mijn verhaal dat ik schrijf. Ik zet ook hun verhaal op papier.
De communicatie binnen dit soort groepen is uitdagend te noemen. We leerden vroeger nooit te discussi
Sinds een jaar zit ik in verschillende Facebook- en Redditgroepen. Plekken waar ex-Jehovah’s Getuigen elkaar opzoeken om hun verhaal te doen, de overeenkomsten uit hun jeugd te vergelijken en om elkaars wonden te likken. Ze zoeken naar een verklaring en een manier om een hoofdstuk uit hun verleden af te sluiten. De meesten zijn hun familie kwijt. Ouders die hun kinderen niet meer mogen zien, of andersom. Broers of zussen wiens band ineens versnipperde, alsof het niets was. Vrienden die je spontaan negeerden. Sociaal doodverklaard.
Omdat ik druk bezig was om mijn eigen verhaal op papier te krijgen, wilde ik een aantal van hen spreken. Niet alleen via chat, maar ook met video erbij, of in het echt. Voordat ik daaraan begon, zag ik mezelf als een gewone schrijver met een mooi verhaal. Heel toevallig had ik iets meegemaakt dat de moeite was om over te schrijven. Toen ik tijdens die gesprekken elke keer opnieuw tranen moest wegpinken, begon ik het grotere doel te zien. Het is niet alleen mijn verhaal dat ik schrijf. Ik zet ook hun verhaal op papier.
De communicatie binnen dit soort groepen is uitdagend te noemen. We leerden vroeger nooit te discussi
