‘Ben je nerveus?’
    ‘Waarom denk je dat?’ Een rookwalm ontsnapt uit haar mond en ze kijkt mij uitdagend aan.
    ‘Gewoon…’ Ik neem de omgeving in mij op. Twee tafels verderop staat een serveerster die een lege tafel afruimt. Vanuit de keuken, achter de bar, vlakbij waar wij zitten, hoor ik het gerinkel van glazen. Ik scan de tafel waar wij aan zitten. Haar vinger speelt met de steel van het glas witte wijn. Ze beweegt hem langzaam van boven en naar beneden en weer terug. ‘Ik vind het wel apart dat wij hier nu zitten.’
    ‘Ben jij nerveus?’
    Die had ik kunnen verwachten. Typisch Lara. ‘Ja. Een beetje wel.’ Toen Erica dit voorstelde, spreek eens een blind-date af met je personage, toen klonk het in eerste instantie echt wel leuk. Een uitdagende opdracht. Maar nu ik tegenover haar zit heb ik het gevoel dat ik helemaal dicht sla. Ik merk dat ik haar analyseer. Ik wil alle details opslurpen alsof er geen morgen is, alsof dit mijn enige en laatste kans is. ‘Ik vind je ketting echt heel mooi.’
    Ik volg haar roodgelakte nagels als ze haar hand naar haar nek beweegt. Tegelijkertijd zie ik een regenboog aan emoties in haar gezicht en ik weet precies waarom. Misschien had ik dit niet moeten zeggen, maar ik weet wat voor waarde die ketting voor haar heeft. Ze spreekt het niet uit, maar ik zie het in haar ogen. ‘Ik heb hem weer terug.’
    ‘Manon.’
    Ze knikt, ik zie haar waterige ogen en voel zelf ook een troebele waas. ‘Hij is mooi’.
    ‘Het is het enige dat ik van haar heb.’
    Er gaan twee of misschien wel drie minuten voorbij terwijl wij niets zeggen. Het is heerlijk om samen te zijn, maar tegelijkertijd is het ook apart en onwennig. Als je elkaar zo door en door kent, dan zijn er soms geen woorden nodig. Een blik is genoeg. Zij kent mij en ik ken haar. We zijn al jaren samen en tegelijkertijd hebben we zo’n apart bestaan. Ze bestaat alleen in mijn fantasie en ik schrijf op zo’n manier dat zij echt tot leven is gekomen. Voor mij leeft ze en dat weet ze. Ik zie het in haar blik en haar hele doen. Voor alle anderen is ze een vleugje fantasie, een gekke gedachtenkronkel. Maar voor mij bestaat ze. Voor mij is ze echt.
    ‘Wat was je doel van deze afspraak? Had je een specifiek doel in gedachte?’
    Haar serene uitstraling laat zien dat ze alles onder controle heeft. Zo is ze. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht en bewonder haar mooie krullen, de vorm van haar gezicht, haar neus, haar ogen, de manier waarop ze kijkt. Ze is gewoon perfect. Het kost mij even om weer terug te komen in de realiteit. ‘Nee, ik had geen specifiek doel in gedachten. Zoals ik al zei, het was een idee van Erica. Spreek af met je personage. Het leek mij wel leuk. Ik had je al zolang niet gezien. Misschien… misschien miste ik je wel. Ik wilde je ineens weer zien.’
    Haar ogen stralen herkenbaarheid uit. Alsof elk woord wat ik zei uit haar mond kwam terwijl ik het uitsprak. Soms lijkt ze meer op mij dan ik had verwacht. Alsof ik tegen een spiegel praat. Alsof zij de enige is op de hele wereld die begrijpt wat ik denk en voel. ‘Het was ook een goed idee.’ Ze tilt haar glas op en perst er de laatste druppel uit. ‘Ik vond het leuk om je weer te zien, moeten we vaker doen.’
    Ik volg haar terwijl ze opstaat. Ze geeft nog een laatste knipoog, draait zich om en loopt richting de uitgang. Terwijl ze langzaam wegloopt maak ik met mijzelf een afspraak. Ik ga nog veel meer over haar schrijven. Haar verhaal moet naar buiten komen. Haar verhaal is mijn verhaal. Ik moet een keer debuteren met mijn thriller. En als er iemand de hoofdrol moet pakken, dan is zij het. Lara. Het is en was altijd Lara. Ik kan geen ander verhaal vertellen dan haar verhaal. We zijn al zolang samen. Dit is ons verhaal.

Deze tekst is geschreven naar aanleiding van een schrijfuitdaging van Erica van Dooren in de Facebookgroep ‘Schrijvers die feedback willen‘. Lara is het fictieve personage in de thriller die ik momenteel schrijf. In deze uitdaging had ik een blind date met mijn personage.

Photo by cottonbro from Pexels

‘Ben je nerveus?’
    ‘Waarom denk je dat?’ Een rookwalm ontsnapt uit haar mond en ze kijkt mij uitdagend aan.
    ‘Gewoon…’ Ik neem de omgeving in mij op. Twee tafels verderop staat een serveerster die een lege tafel afruimt. Vanuit de keuken, achter de bar, vlakbij waar wij zitten, hoor ik het gerinkel van glazen. Ik scan de tafel waar wij aan zitten. Haar vinger speelt met de steel van het glas witte wijn. Ze beweegt hem langzaam van boven en naar beneden en weer terug. ‘Ik vind het wel apart dat wij hier nu zitten.’
    ‘Ben jij nerveus?’
    Die had ik kunnen verwachten. Typisch Lara. ‘Ja. Een beetje wel.’ Toen Erica dit voorstelde, spreek eens een blind-date af met je personage, toen klonk het in eerste instantie echt wel leuk. Een uitdagende opdracht. Maar nu ik tegenover haar zit heb ik het gevoel dat ik helemaal dicht sla. Ik merk dat ik haar analyseer. Ik wil alle details opslurpen alsof er geen morgen is, alsof dit mijn enige en laatste kans is. ‘Ik vind je ketting echt heel mooi.’
    Ik volg haar roodgelakte nagels als ze haar hand naar haar nek beweegt. Tegelijkertijd zie ik een regenboog aan emoties in haar gezicht en ik weet precies waarom. Misschien had ik dit niet moeten zeggen, maar ik weet wat voor waarde die ketting voor haar heeft. Ze spreekt het niet uit, maar ik zie het in haar ogen. ‘Ik heb hem weer terug.’
    ‘Manon.’
    Ze knikt, ik zie haar waterige ogen en voel zelf ook een troebele waas. ‘Hij is mooi’.
    ‘Het is het enige dat ik van haar heb.’
    Er gaan twee of misschien wel drie minuten voorbij terwijl wij niets zeggen. Het is heerlijk om samen te zijn, maar tegelijkertijd is het ook apart en onwennig. Als je elkaar zo door en door kent, dan zijn er soms geen woorden nodig. Een blik is genoeg. Zij kent mij en ik ken haar. We zijn al jaren samen en tegelijkertijd hebben we zo’n apart bestaan. Ze bestaat alleen in mijn fantasie en ik schrijf op zo’n manier dat zij echt tot leven is gekomen. Voor mij leeft ze en dat weet ze. Ik zie het in haar blik en haar hele doen. Voor alle anderen is ze een vleugje fantasie, een gekke gedachtenkronkel. Maar voor mij bestaat ze. Voor mij is ze echt.
    ‘Wat was je doel van deze afspraak? Had je een specifiek doel in gedachte?’
    Haar serene uitstraling laat zien dat ze alles onder controle heeft. Zo is ze. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht en bewonder haar mooie krullen, de vorm van haar gezicht, haar neus, haar ogen, de manier waarop ze kijkt. Ze is gewoon perfect. Het kost mij even om weer terug te komen in de realiteit. ‘Nee, ik had geen specifiek doel in gedachten. Zoals ik al zei, het was een idee van Erica. Spreek af met je personage. Het leek mij wel leuk. Ik had je al zolang niet gezien. Misschien… misschien miste ik je wel. Ik wilde je ineens weer zien.’
    Haar ogen stralen herkenbaarheid uit. Alsof elk woord wat ik zei uit haar mond kwam terwijl ik het uitsprak. Soms lijkt ze meer op mij dan ik had verwacht. Alsof ik tegen een spiegel praat. Alsof zij de enige is op de hele wereld die begrijpt wat ik denk en voel. ‘Het was ook een goed idee.’ Ze tilt haar glas op en perst er de laatste druppel uit. ‘Ik vond het leuk om je weer te zien, moeten we vaker doen.’
    Ik volg haar terwijl ze opstaat. Ze geeft nog een laatste knipoog, draait zich om en loopt richting de uitgang. Terwijl ze langzaam wegloopt maak ik met mijzelf een afspraak. Ik ga nog veel meer over haar schrijven. Haar verhaal moet naar buiten komen. Haar verhaal is mijn verhaal. Ik moet een keer debuteren met mijn thriller. En als er iemand de hoofdrol moet pakken, dan is zij het. Lara. Het is en was altijd Lara. Ik kan geen ander verhaal vertellen dan haar verhaal. We zijn al zolang samen. Dit is ons verhaal.

Deze tekst is geschreven naar aanleiding van een schrijfuitdaging van Erica van Dooren in de Facebookgroep ‘Schrijvers die feedback willen‘. Lara is het fictieve personage in de thriller die ik momenteel schrijf. In deze uitdaging had ik een blind date met mijn personage.

Photo by cottonbro from Pexels

Schrijf je nu in voor mijn nieuwsbrief