Dat had je niet aan zien komen hè? Kutwijf. Het eindigt hier, vandaag. Geen manipulerende spelletjes meer en ik laat me niet meer meeslepen naar therapeutische sessies die veel geld en tijd kosten. Er zit geen enkele verandering in je gedrag en het voelt verschrikkelijk oneerlijk dat ik door jou aan de pillen moet. Al jaren loop ik rond als een zombie. Verdoofd, verlamd, versuft. Elke keer als ik probeer een normaal leven te leiden, moet jij het weer verpesten. Je hebt mij laten verkrachten door die gore klootzak. Dat was de druppel. Dacht je dat ik het niet bewust zou meemaken als je mij dronken zou voeren met een halve liter wodka? Ik herinner me alles. Alles, hoor je mij? Zijn honderd kilo wegende lichaam dat bijna een uur lang tegen mij aan beukte, terwijl jij maar zat te lachen. Hoe ziek kan je zijn in je hoofd? Hij liet mij achter als een volgepompt condoom. De afdrukken van zijn handen stonden in mijn nek. Blauwe plekken over mijn hele lichaam. Hoe kom je in hemelsnaam aan zulke vrienden? Zeker uit die rokerige achterbuurtwijken waar je mij altijd mee naar toe sleepte, op tijdstippen waarop je normaal alleen nog maar hoeren en taxichauffeurs zou verwachten? “Tja, sommigen rijden voor plezier,” zei je dan. Wat een goor wijf ben je toch, ik weet zeker dat je hem daar hebt gevonden.
Toen de uitslag van de MRI terugkwam, had ik voor het eerst in mijn leven hoop. Het was de eerste keer dat anderen je konden zien. Een vlekje ter grootte van een postzegel. De artsen hadden er allerlei theorieën over, maar geen enkele oplossing. Opereren was geen optie, dat zou definitieve schade aan mijn hersenen veroorzaken. Alsof ik daar moeite mee zou hebben. Denk je dat ik nu angst voel, terwijl het bloed op de grond druppelt? Nee, kijk maar, ik trek er zo nog een streep bij. Twee bloedende polsen. Een voor jou en een voor mij. Je wilde mij kapot maken toch? Dat is je gelukt. Vandaag sterven we.
Deze tekst is geschreven met als opdracht drie verplichte woorden te verwerken in de tekst: Postzegel, wodka en condoom. Na wat creatief spelen was dit wat eruit kwam. Het is een behoorlijk heftige tekst geworden, over een vrouw met een dubbele persoonlijkheid die het zat is.
Dat had je niet aan zien komen hè? Kutwijf. Het eindigt hier, vandaag. Geen manipulerende spelletjes meer en ik laat me niet meer meeslepen naar therapeutische sessies die veel geld en tijd kosten. Er zit geen enkele verandering in je gedrag en het voelt verschrikkelijk oneerlijk dat ik door jou aan de pillen moet. Al jaren loop ik rond als een zombie. Verdoofd, verlamd, versuft. Elke keer als ik probeer een normaal leven te leiden, moet jij het weer verpesten. Je hebt mij laten verkrachten door die gore klootzak. Dat was de druppel. Dacht je dat ik het niet bewust zou meemaken als je mij dronken zou voeren met een halve liter wodka? Ik herinner me alles. Alles, hoor je mij? Zijn honderd kilo wegende lichaam dat bijna een uur lang tegen mij aan beukte, terwijl jij maar zat te lachen. Hoe ziek kan je zijn in je hoofd? Hij liet mij achter als een volgepompt condoom. De afdrukken van zijn handen stonden in mijn nek. Blauwe plekken over mijn hele lichaam. Hoe kom je in hemelsnaam aan zulke vrienden? Zeker uit die rokerige achterbuurtwijken waar je mij altijd mee naar toe sleepte, op tijdstippen waarop je normaal alleen nog maar hoeren en taxichauffeurs zou verwachten? “Tja, sommigen rijden voor plezier,” zei je dan. Wat een goor wijf ben je toch, ik weet zeker dat je hem daar hebt gevonden.
Toen de uitslag van de MRI terugkwam, had ik voor het eerst in mijn leven hoop. Het was de eerste keer dat anderen je konden zien. Een vlekje ter grootte van een postzegel. De artsen hadden er allerlei theorieën over, maar geen enkele oplossing. Opereren was geen optie, dat zou definitieve schade aan mijn hersenen veroorzaken. Alsof ik daar moeite mee zou hebben. Denk je dat ik nu angst voel, terwijl het bloed op de grond druppelt? Nee, kijk maar, ik trek er zo nog een streep bij. Twee bloedende polsen. Een voor jou en een voor mij. Je wilde mij kapot maken toch? Dat is je gelukt. Vandaag sterven we.
Deze tekst is geschreven met als opdracht drie verplichte woorden te verwerken in de tekst: Postzegel, wodka en condoom. Na wat creatief spelen was dit wat eruit kwam. Het is een behoorlijk heftige tekst geworden, over een vrouw met een dubbele persoonlijkheid die het zat is.
